Liedje van de Beatles

Vanmorgen werd ik door iets op mijn werk geraakt. Ik had er last van, de tranen zaten hoog. Na me een tijdje min of meer verstopt te hebben op mijn werkkamer onder de noemer ‘ik ben druk’ besloot ik het nuttige met het aangename te verenigen en bij een collega in een ander gebouw iets te gaan ophalen.

Ik stapte naar buiten, had me niet gerealiseerd dat het zonnetje scheen. Twee collega’s die het personeelsrestaurant kwamen uitlopen slaakten kreten van verrukking. Ons parkachtige terrein leek met al die sneeuw en de weerkaatsing van de zon net een wintersportresort. Ik moest mijn ogen dichtknijpen, zo fel en toch zo heerlijk was het licht.

Ik haalde diep adem, dit deed goed. Toch was het gevoel van de hoog zittende tranen nog niet verdwenen. In de verte zag ik een cliënt, of laat ik hem in dit geval maar gewoon patiënt noemen, lopen. Gymschoenen, oranje broek, leren jasje. Een verweerde kop, peper-en-zout gekleurd warrig haar. Hij riep iets en deed me daarmee denken aan mijn eerste ervaring in de GGZ.

Ik was 24 jaar en uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek bij het toenmalige psychiatrisch ziekenhuis Zon & Schild in Amersfoort. Ik was vanuit Maastricht met de trein gereisd en veel te vroeg. Ik besloot een wandelingetje over het terrein te maken. Nog geen vijf minuten onderweg trof ik een krijsende patiënt, schrok me dood en holde min of meer terug naar het hoofdgebouw, om me veilig te verschansen in het zicht van de receptioniste.

De man vandaag riep niet, hij zong. Toen hij me zag stopte hij met zingen: ‘Goedemiddag mevrouw, ik zing een liedje van de Beatles’. ‘Je wordt nog beroemd’, zei ik vriendelijk glimlachend. De zon brak ook op zijn gezicht door. ‘Dankjewel mevrouw’ zei hij stralend en liep langzaam verder, nu nog uitbundiger zingend. De glimlach op mijn gezicht won het van de tranen, ineens waren ze verdwenen.

Ik heb veel geleerd sinds die eerste GGZ-ervaring bijna 20 jaar geleden. Dat de meeste patiënten niet eng zijn. En dat mijn verdriet, mijn geraaktheid, in positieve zin kan keren als ik met hen, gewoon van mens-tot-mens, in contact ben.