Kleurig wintergrijs

Vandaag was een grijze winterdag. En een heel koude. Tenminste, voor mijn gevoel. Ik kwam volledig verkleumd aan op mijn werk, vandaag in Nijmegen. Toch was het een allesbehalve grijze werkdag. Eerst trof ik twee collega’s die ik al lang niet meer had gezien. Natuurlijk kletsten we bij onder het genot van een caramelkleurige cappuccino.

Vervolgens moest ik even flink aan de slag. Met hoogrode wangen deed ik een leuk maar stressig klusje, hij moest af voordat ik werkafspraken met andere collega’s had. Met de een had ik een inspirerend gesprek over de veranderingen waar onze organisatie voor staat en welke rol wij daarin kunnen spelen als communicatie- en HR-adviseur. Ik denk dat we in de organisatie-en verandertermen onze organisatie beiden zagen en zien als een groene organisatie; als een levend organisme dat groeit en bloeit en dat zich ontwikkelt. Waar veranderen al lerend zou kunnen plaatsvinden als we de juiste vragen stellen.

Met de ander had ik een geelzonnig gesprek. Over werk, leven en liefde (meestal in die volgorde). Ik weet niet of dat nu eigen is aan samenwerken met vrouwen, maar als we een afspraak van een uur hebben staan, dan praten we daarvan een half uur over leven en liefde en een halfuur doen we heel pragmatisch zaken over werk.

Onderweg naar huis stopte ik nog even in het stadscentrum om te shoppen voor een belangrijk gesprek maandag. Ik kocht een aquablauwe blouse en een roze-rozenring waar ik op slag verliefd op was. Daarna fietste ik naar huis. Door een beetje een witte, en vooral een grijze wereld. Maar dat zag ik niet. Alles wat ik zag was het roodkloppende hart van mijn lief in de verte. Met elke trapperslag kwam ik dichterbij. Tot ik in de glanzende warmte van mijn thuis aankwam.