Andere keek op de laatste week

Het waait flink en ik ben vrij laat. Ik stap het bos in waar ik vorige week al langsreed en sindsdien naar uitkeek. Een bos dat past bij de kortste dag. Een bos vol hoge beuken- en kastanjebomen, onderbroken en omzoomd door lege velden. Het heeft de afgelopen dagen zoveel geregend dat mijn wandelschoenen soppen in de modder. Het deert me geenszins, ik stap vrolijk door.

Vandaag is de kortste dag van het jaar. En vannacht de langste nacht. Ik móest vandaag naar het bos. Genoot ervan dat het weer grijs en donker was. Zou niet anders willen. Op een dag als vandaag hoort de zon gewoon niet te schijnen. Niet in mijn beleving in ieder geval.

Het lijkt wel alsof ik de enige ben in het bos. Ik geniet ervan. Laat al die anderen maar druk kerstshoppen in de chaotische binnenstad. Hoeveel heb je nodig?!

Kortste dag, langste nacht. Winterzonnewende, yule. De dag waarop de Kelten vierden dat de dagen hierna weer lengen. Ik herken, in alle stilte en rust, de vrolijkheid dat hierna de dagen, hoe koud en nat ze nog kunnen worden, weer naar groei en licht gaan. Ik verheug me erop.

Vandaag is daarmee eigenlijk ook de dag om voor een laatste keer stil te staan bij het afgelopen jaar. Voorheen was de laatste week van het kalenderjaar een melancholische week voor me, maar dat hoeft niet meer. Want ja, terugkijken is goed, maar vooruitkijken beter en genieten van wat er is, is het best.

Ik geniet van en ben dankbaar voor alles wat ik om mij heen heb. Mijn mannen en mijn thuis. Mijn poezen en hond. Mijn familie en mijn vrienden. Mijn werk en mijn plezier. Ik blik terug op een onverwacht heftig en hectisch gevoelsjaar, en kijk er tegelijkertijd liefdevol op terug, omdat ik zoveel wijzer ben geworden. En ik kijk uit naar wat komt. Te beginnen met de laatste week van het jaar!