Tijd van leven

We kijken elkaar aan en lachen. Eigenlijk is dit best gek: we zijn beiden dertig jaar ouder en tóch zien we nog steeds de twee pubers, die de Benelux onveilig maakten toen ze op Tienertoer gingen. Het laat me nadenken over tijd.

Lang was het zo dat mijn tijd, zoals die van zoveel mensen, lineair was. Een rechte lijn van geboorte naar dood. Met hoogte- en dieptepunten, en altijd met een doel. In de toekomst. Tot ik, inmiddels best wat jaren geleden, mijzelf tegenkwam en vastliep. In een heleboel, maar ook, of misschien wel vooral, de tijd. De radertjes kwamen abrupt tot stilstand.

Ik kon ineens niet meer wat ik altijd had gekund binnen een bepaalde tijdsduur. Op de een of andere manier paste het niet meer. Nog steeds niet. Nooit meer. En dat is goed. Ik ben namelijk weg bij de lineaire tijd, onderweg naar de eeuwige cyclische tijd.

Dat betekent dat er in mijn leven nu tijd is voor andere dingen dan voorheen. Niet meer, want de klok heeft nog steeds maar vierentwintig uur. Maar door bewuster te zijn geworden, heb ik meer te kiezen. Bewust te kiezen. En kies ik liefst voor die dingen die mijn innerlijke tijd, de tijd die ik voel als ik iets met plezier doe, zo lang mogelijk laten lijken. Geef ik ruimte aan de gevoelens en ervaringen die bij mij horen, in plaats van bij de dingen die de klok zo’n prominente rol in ons leven geven.

Inmiddels weet ik dat het geen toeval is dat die voor mij oude, lineaire tijd, hoort bij het patriarchale denken. En het vergroten van het gevoel voor mijn innerlijke tijd, bij een matriarchale wereld. Een wereld ook waarin de klok, roosters en agenda’s niet leidend zijn, maar cycli. Cycli van bijvoorbeeld de natuur, de maan, de planeten en mijn dierbare vrouwenlijf.

Te vaak nog stap ik in de valkuil die kloktijd heet, en loop ik mijzelf letterlijk en figuurlijk voorbij. Maar er zijn ook momenten, zoals gisteravond in het Indiase restaurant met dat dierbare middelbare-schoolvriendinnetje, waarop mijn innerlijke tijd eindeloos is. Dan heeft de klok écht stilgestaan en pakken we de draad op waar we hem dertig jaar geleden hebben neergelegd.