Paradise of paintings and poems

Op de parkeerplaats van de Paradise Inn staan van die grote pick-ups van stoere mannen, met bovenop het dak canvastassen en erachter aanhangers met een of meer kano’s. Ik word wakker als het alarm van een van deze auto’s afgaat. Klokslag zeven uur. Goeiemorgen, op deze eerste vakantiedag dat ik echt kon uitslapen!

Vandaag is het plan er een ‘saaie’ dag van te maken. We ontbijten op ons gemak in het dorpje en rijden daarna 45 mijl naar het Norman Rockwellmuseum in Stockbridge. Manlief en ik zijn daar twintig jaar geleden ook geweest, op onze eerste reis naar New England, en we vinden het leuk om de sfeer nog eens te proeven.

We rijden langs huizen met namen als Maid in heaven en langs ranches die Peaceful Valley heten. Met zulke namen krijg je vast een idee van de lyriek die hier rondzweeft! Stockbridge is niets veranderd. Gelukkig, dat de tijd hier heeft stilgestaan. In het museum vallen we met onze neus in de boter. Eerst een video over het leven van de illustrator, later een rondleiding door een gids.

Norman Rockwell is lange tijd de tekenaar geweest van de voorpagina van de Saturday Evening Post. In zijn tekeningen wilde hij laten zien wat niet iedereen opvalt en de Amerikaanse spirit en tradities. Maar ook wilde hij het verleden eren, de toekomst omarmen en spoorde hij mensen aan naar zichzelf te kijken zoals ook hij naar hen keek: met liefde en compassie. Het ontroert me dit zo beschreven te horen worden in de video.

Hij heeft zoveel mooie tekeningen en schilderijen gemaakt, maar een paar steken er, symbolisch gezien zeker, met kop en schouders bovenuit. Die van De vier vrijheden bijvoorbeeld, en die van het donkere meisje dat onder politiebegeleiding naar school gaat. Pijnlijk hoe actueel deze thema’s nog steeds zijn!

In Bennington, het plaatsje waar we overnachten, ligt overigens een bijzondere man begraven: Robert Frost. Hij is een beroemde Amerikaanse dichter, die vier keer de Pulitzerprijs voor poëzie heeft gewonnen. Ik kende hem voor vandaag niet, maar ben wel betoverd door de woorden van zijn beroemdste gedicht. Ik breng met Grote Zoon, in gepaste stilte, een bezoek aan zijn graf op de begraafplaats van Bennington, terwijl ik de wind zijn woorden hoor fluisteren:

Whose woods these are I think I know.

His house is in the village though;

He will not see me stopping here

To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer

To stop without a farmhouse near

Between the woods and frozen lake

The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake

To ask if there is some mistake.

The only other sound’s the sweep

Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark and deep.

But I have promises to keep,

And miles to go before I sleep,

And miles to go before I sleep.