Bovenverwachtingwandeling

Mijn plan staat vast: de wekker om kwart voor zeven, zodat ik om zeven uur nog even het bos in kan. Dan om acht uur zwemmen, douchen, ontbijten, tas inpakken en op huis aan.

Ik word om kwart over vijf wakker. De vogels roepen me -alweer. Ik check het Whatsappje dat ik gisteravond nog hoorde binnenkomen: ‘Welterusten’ van Grote Zoon. Hij ligt nu vast nog op één oor. Ik draal wat op Facebook en besluit mijn plan te vervroegen. Dan maar om zes uur het bos in.

Ik beloof manlief niet te verdwalen en ga op op pad. Ik start op het weggetje waarlangs we gisteren kwamen teruglopen. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Hoor de stemmen van mijn ouders: ‘Kijk je wel uit, zo helemaal alleen in het bos?’ Die stemmen waren voor mij als vijftienjarige soms-onbezonnen-maar-vaker-naïef terechter dan nu, maar ik hoor ze op momenten als nu nog.

Tegenwoordig is mijn wens echter groter dan mijn angst en ik maan mijn hartslag tot rust. Met elke stap die ik zet adem ik de boslucht dieper in. Kijk tegelijkertijd wel achter welke boom ik me zou kunnen verstoppen, mocht dat nodig zijn. Dûh!

Ik loop ongeveer een kilometer het bos in. Vogels zingen een koepel van vrolijkheid om mij heen. Dan neem ik een bospaadje linksomhoog. Ik zie een jagerskijkhuisje en even overweeg ik ernaartoe te lopen. Dan bedenk ik mij dat als nu ergens iemand is, dat natuurlijk dáár is. En ik heb geen zin om andere mensen tegen te komen, dus loop ik door.

Dan zie ik iets wits bewegen in mijn rechter ooghoek. Het springt. In een oogwenk begrijp ik wat het is. Een ree. Ik sta stil en na drie sprongen staat ook zij stil. Ze kijkt naar me en ik naar haar. Dan loopt ze rustig verder, een stukje van me af. Weer kijkt ze en plots springt ze blaffend weg. Ik kan haar nog lang horen. En de rest van de dag zit ze in mijn hoofd.

Ik loop verder weg van mijn angst. Dit was mijn wens vanmorgen en hij is uitgekomen. Ik loop op de top van de heuvel het bos uit. Daar zie ik net de zon achter de wolken vandaan schuiven. Ik glimlach. Mijn dag kan niet meer stuk. Ik loop terug het bos in, vind een mossig bankje en ga daarop zitten. Ik weet niet hoelang, maar de rust die over mij komt is diep en weldadig.

Na een tijdje wandel ik, met een klein beetje tegenzin, terug naar het hotel. Het zwembad nodigt uit. Ik draai me nog één keer om naar het bos, dat me een ochtendwandeling boven verwachting bezorgd heeft.