Leven vanuit het hart

Rond half tien loop ik het bos in. Direct rechts van mij zie ik pas uitgekomen vergeet-me-nietjes. Even verder ontwaar ik twee in een zonnestraal dansende vlinders. En word ik mij bewust van gekriebel langs mijn blote armen. Als ik even later zelf in het zonlicht sta, zie ik dat het gekriebel komt van de zilveren draden zijn die spinnetjes eerder vandaag gesponnen hebben.

De plicht roept. Ik ga opgeladen weer naar binnen. Het is toch een soort van magie dat tijdens een wandeling plaatsvindt. Later op de dag zal ik -als ik in een boekenwinkel loop te neuzen- weten hoe het heet wat ik zojuist heb gedaan: shinrin-yoku, ofwel de kunst van het bosbaden.

Na de lunch loop ik een tweede ronde. Deze keer ontmoet ik aan de rand van het bos een oude dame met een witte herder. Ze vraagt me plompverloren waarom Knoet aan de lijn loopt in het bos. Ik vertel haar dat Knoet graag haar neus achterna loopt, verder dan ik wil. ‘O, je vertrouwt haar niet!’ zegt ze. Dat zet me aan het denken.

Want ja, het is waar. Ik vertrouw Knoet niet (echt) tijdens onze wandelingen. En vanuit het spiegelingsprincipe begrijp ik het meteen: eigenlijk vertrouw ik mijzelf niet. Heb ik er geen vertrouwen in dat ze me gehoorzaamt. Wat ze dan dus ook niet zal doen. ‘Laat haar maar los,’ zegt het vrouwtje, ‘ik loop wel een stukje met je mee.’

Ze babbelt honderduit. Over de vergeet-me-nietjes, haar Lizzy, mijn Knoet, over de eerdere witte herders die ze had. Ik luister glimlachend naar haar. Ondertussen houd ik -natuurlijk 😉- Knoet in de gaten, die op haar gemakje meeloopt met Lizzy.

Als we na een tijdje omkeren, hebben we het over het verdriet, dat onlosmakelijk verbonden is aan het hebben van huisdieren, omdat wij hen -meestal- overleven. ‘Ik hoop dat dat ook zo zal zijn met Lizzy en mij. Ik ben namelijk al vierentachtig, Lizzy is zeven. Maar ze kan wel vijftien worden.’ Ik reken snel, dan zou de dame 92 zijn. Ik hoop met haar mee.

Als we bijna bij mijn kantoor zijn, nemen we afscheid. Ze spreekt het niet uit, maar door te vertellen dat ze hier elke dag om vier loopt, laat ze me weten dat ze het leuk vinden ons nog eens te treffen. Mijmerend over deze ontmoeting loop ik naar de deur.

En als ik de sleutel in het slot van de deur steek, weet ik zeker dat zij vandaag niet toevallig langskwam. Ze bracht een boodschap van vertrouwen. En een boodschap die ik later die dag nog drie(!) keer zal krijgen: om het lef te hebben om (nog meer) vanuit mijn hart te leven.