Rewind blog

Kwart voor zes. Het ziekenhuis slaapt nog. Ik was een uur geleden al wakker, en in gedachten bij Grote Zoon, die op dat tijdstip opstaat om op tijd op zijn werk bij Albert Heijn te zijn.

De nacht was helemaal okee. Ben wel een aantal keren wakker geweest, maar voel me prima uitgeslapen. De nachtverpleegkundige kwam regelmatig kijken en dan meteen de zak met buikvocht legen. Er is inmiddels meer dan zes liter uit. Geen wonder dat ik me vijf maanden zwanger voelde.

Ik lig alleen op een vierpersoons kamer. Heb dus een heerlijk feestje gebouwd gisteravond 😆. Netflix, slapen als ik daar zin in had, scheten laten in bed en het raam op een flinke kier. De verpleegkundige vroeg zich af of het niet te koud was. ‘Nee hoor, lekker frisse lucht!’

Als het avondeten komt, komen precies ook mijn drie mannen binnen. Ai, dat is moeilijk kiezen, want ik heb honger als een paard. Het blijkt goed samen te gaan: grappen en grollen van mijn schatten, twee scholfilets en rare snijbonen. Zó fijn dat ze er zijn. En als ze weggaan, moet ik letten op het zaklamplicht voor mijn raam, want daar staan ze dan om een laatste keer te zwaaien.

‘s Middags speel ik met mijn beweegbare bed. Benen omhoog, hoofd naar beneden. Andersom. Gestrekt op mijn rug (dan kan ineens weer met een comfortabel gevoel in mijn buik). Deze luxe heb ik thuis niet en ik neem me voor dat ik alle knopjes ken tegen de tijd dat ik morgenavond hopelijk weer naar huis mag.

Na het aanbrengen van de drain moet ik vier uur in bed blijven liggen. Als ik rond vijf uur voor het eerst ga plassen, blijkt dat een hele tour. De drain prikt in mijn buik en mijn longen zijn niet meer gewend aan de ruimte die ze ineens weer hebben. Ik herinner mij het gevoel dat ik had na de bevallingen. Daar lijkt het op. Schuifel, schuifel. Plas. Beetje naar adem happen. Terug. Pfffff.

De ingreep valt -achteraf bezien- mee. Ik mag de hand van assistente J, die er ook bij die allereerste echo was, fijnknijpen, maar dat blijkt niet nodig. De drain gaat door de verdoofde buikwand en mijn buikvlies geeft zich soepel gewonnen.

Om bij de afdeling Radiologie te komen, word ik met bed en al door de ziekenhuisgangen gereden. Manlief als een veilig en vertrouwd gevoel in mijn kielzog. Wat had ik graag mijn mobiel meegehad om een vlog te maken van de route door het ziekenhuis. Links, rechts, rechtdoor. Mensen die opzij gaan. Me juist wel of niet aankijken. Heel bijzonder.

Maar voor we op weg gaan, vragen we om een arts die toelichting kan geven. Het bericht, gisteren aan het einde van de middag dat ik mij vandaag om half elf moest melden was erg korte termijn werk. We nemen en krijgen de ruimte voor een toelichting en voelen ons gerustgesteld. Maar toch wel een oxazepammetje voor ik op weg ga.

We rijden thuis weg met gemengde gevoelens. Ja, we geven ons over aan dit proces en tegelijkertijd zijn we bang voor wat er komen gaat. We spreken onze zorgen uit en maken grappen. We kunnen het aan en zijn, voor even, nu niet sterk. Maar belangrijker dan dat: we zijn samen. En voelen ons zó gesteund.