Tempel van rust en stilte

Vandaag ben ik begonnen met mijn doordeweekse ‘thuisschema’. Wellicht zou dat in mijn ‘ziek zijn’ niet aan de orde hoeven zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat het me helpt helen en genezen. Mijzelf, en de rest van de wereld. Reinheid en regelmaat, in de tempel van rust en stilte.

Iets later begonnen dan gepland; ik lag gisteren later dan normaal op zondag in bed. Iets hield me op. Het besef dat onze wereld voor grote veranderingen staat, en dat waar we nu inzitten nog maar het begin is. Deels angstaanjagend misschien, maar in de dualiteit die leven op Moeder Aarde eigen is, zit er (dus) ook een positieve kant aan.

Toch voel ik dat nu eerst het verdriet en de angst groter en groter zullen worden. Des te belangrijker dat ik bij mijn anker blijf.

In mijn vorige blog schreef ik over spookstad Bergamo. Dat de mensen die doodgaan aan Corona dat alleen moeten doen. Hartverscheurend voor hen en voor hun dierbaren. Ondertussen gebeurt dit ook al in Nederland. Ik vraag me af of de mensen die afgelopen weekend gezellig naar het tuincentrum, de bouwmarkt of het strand zijn geweest zich dit realiseren.

Vorig jaar rond deze tijd was ik klaar met de opleiding tot rouwvrouw. Ik schreef daarover op mijn website:

‘Ooit waren er, ook in onze cultuur, vrouwen en mannen die een roeping voelden: het begeleiden van de stervende met, naast de aandacht voor het lichaam, veel aandacht voor de ziel. Men begreep dat het lichaam sterft, maar dat de ziel verder reist, en dat die reis begint bij het sterfmoment. Het waren rouwvrouwen en zielenmannen.’

Gelukkig is er anno 2020 een groeiende groep mensen die zich geroepen voelt om dit werk te doen. En gisteravond wetende, dat veel van hen in Nederland gehoor gaven aan de oproep van Italianen, hield ook dat mij laat op de avond wakker. Ik wist dat zij op dat moment ons werk deden.

Voor mij is dat werk, het ritueel begeleiden van de stervende en gestorven zielen op dit moment te heftig. Net zo goed als dat ik niet in staat ben om mijn werk als ritueelbegeleider en communicatie-adviseur in de zorg te doen.

Ik doe wat ik wel kan doen. Kaarsen branden op mijn dodenwiel. Jullie op deze manier laten weten dat er mensen zijn, die meer dan begaan zijn met de stervende en gestorven Corona-patiënten. Die, na de fantastische inzet van mensen in de zorg en tijdens het werk van mensen in de uitvaartsector, aandacht hebben voor het spirituele welzijn van de overledenen en hun dierbaren.

Het mooie aan dit spirituele werk is, dat we niet fysiek op de plek van het verdriet hoeven te zijn. We kunnen het overal doen. Dus ook daar waar het maatschappelijke leven nog redelijk normaal lijkt door te gaan.

Eén ding is zeker. Het leven gaat door. Ook vandaag kwam de zon weer op. Zongen de vogels ons wakker. Ja, alles is anders. Maar het leven gaat door. Altijd. Ook voor wie overlijdt gaat de zon weer op. Al kunnen wij hen niet meer aanraken.

Voelen kun je ze wel. In je eigen tempel van rust en stilte. Ik help je graag deze plek te vinden.