Hangen tussen hier en nu

Eigenlijk zou ik nu in het ziekenhuis liggen met een infuus aan mijn arm. De uitslagen van het bloedonderzoek afgelopen maandag leken mij echter al te slecht voor de laatste chemokuur, en dat werd gisterochtend door de oncoloog bevestigd.

Ik vind het niet erg. Ik begreep van de oncoloog dat zo’n boodschap voor veel mensen teleurstellend is. Maar ik heb me wat het medische traject betreft overgegeven aan zijn professionaliteit. Het is een beetje zoals in het vliegtuig stappen en je leven in handen van de piloot leggen. Het verschil is overigens dat ik bij de oncoloog af en toe best weerwoord heb.

Zelfs ondanks die overgave zitten er lessen in een situatie als deze. De oncoloog heeft me uitgelegd dat de chemo’s en de operatie bewust steeds iets te dicht op elkaar zijn gepland. Op die manier krijgt de kanker klap op klap. Maar mijn lichaam ook. Het herstelt elke keer net niet, zodat de ziekte dat ook steeds net niet kan.

Volgens de oncoloog is het een kwestie van tijd dat mijn ‘bloedfabriek’ weer op de juiste toeren draait. En ik denk dat rust en stilte daar een extra bijdrage aan leveren.

Rust en stilte. Dat was so wie so wat ik meer wilde voelen. En Zíjn, voor mijzelf en voor wie mij dierbaar is. En daarin zit een les, een spirituele zelfs. Die, toen ik er gisteren met de massagetherapeut over sprak, door haar helder werd verwoord.

Wat wil het universum, bij monde van mijn herstellende lichaam, zeggen? Dat het nog rustiger en stiller mag dan het nu is. Nederland mag spoedig nagenoeg helemaal van het slot van Hugo en Mark. Maar het universum heeft een ander plan met mij. En ik accepteer die les. Sterker nog, ik wacht niet tot 1 juli. Ik duik er meteen in.

Dus hang ik nu in de hangmat in de tuin. Zonder schuldgevoel over wat er allemaal zou ‘moeten’ of kunnen. Na deze blog leg ik ook mijn mobiel weer een tijdje weg. Sluit ik mijn ogen. Luister ik naar het kraakje in de parasol, en de vogels en de vliegen in de tuin. Voel ik de warmte van de zon. Ruik ik het geroosterd brood van Kleine Zoon. Proef ik aan de rust en stilte, die mij niet alleen aangeboden, maar ook zo wordt gegund.

Misschien sta ik straks op om een beetje op te ruimen. Misschien ook niet. Alles hangt af van wat mijn lichaam mij dan vertelt. Ik word er geen beter mens van om te doen wat niet goed voelt. En gelukkig lukt het steeds beter om daarnaar te luisteren.