De achtbaan van gespiegelde raadselen

In september was ik gestopt met deze blog om de pen eind december onverwacht weer op te pakken. Het bleek ineens therapeutisch voor mij en troostend voor jou om op te schrijven en te lezen wat ik meemaak sinds mijn diagnose. Nu de achtbaan zo langzamerhand wel een keer rond is geweest, heb ik ook …

Dieptuinduiken

Een paar dagen zonder social media wordt de mijn ‘nood’ om te schrijven minder groot. Even in een lagere frequentie dus. De behoefte aan verbinding wordt evenwel beter voelbaar. Daarin hebben social media voor mij echt een belangrijke functie. Die verbinding leg ik vanuit mijn kant op drie manieren. Reageren op wat jij actief en …

Verbinden in de breedte of de diepte

De eerste winst van mijn voornemen om mijn mobiel deze week te laten voor wat hij is, is al geboekt. Vanmorgen werd mij namelijk een aantal dingen duidelijk. Dat ik niet verslaafd ben aan mijn mobiel. Integendeel. Ik heb er zelfs een gruwelijke hekel aan dat inmiddels zoveel zaken online geregeld kunnen en moeten worden. …

Borduren tot aan de sterren en daar voorbij

Vanmorgen had ik geen inspiratie voor een blog. Wilde dus maar een dagje overslaan. Gek genoeg las ik in mijn horoscoop dat ik vandaag -met de maan in de communicatiezone- een heleboel te vertellen zou hebben. En toen ik zojuist met Knoet over het grasveld hobbelde, zag ik het. Weet je dat dit de mooiste …

Rugnummers en spiegelspinnen

‘Lekker met je blote voeten door het natte gras!’ roept een buurman terwijl hij lachend langs mij en Knoet holt. ‘Elke dag!’ antwoord ik vrolijk. Nu woon ik in een buurt, waar we onze privacy waarderen. Veel mensen zeggen vriendelijk goedendag. Maar namen en rugnummers? Geen idee. Toch voel ik me verbonden op zo’n moment …

Priesteressen (en) vuurwerk

Het was de dag waarop ik in Nederland Midzomer zou hebben gevierd. En meer nog dan dat: ik zou negen nieuwe Maanpriesteressen hebben verwelkomd. Vrouwen die, net als ik een paar jaar geleden, zeven magische poorten van het Maanmagiepad zijn doorgegaan om te worden wie ze zijn. Poorten met namen als het Innerlijk Kompas, de …

Tempel zonder Drempel

Een tijdje geleden besluit ik na mijn werk even te wandelen in het bos. Heel even maar, in een heel klein bos. Een bosje waar ik al eerder gelopen had, en wat me toen waarlijk een gevoel van een sprookjesbos gaf. In het kwartier dat ik door dat bos loop, gebeurt meer dan er in …

Magical Mystery Tour

Ik ontmoet een meisje dat een andere taal spreekt dan ik. Dan mijn grote ik. Toch versta ik haar wel. Want ze spreekt ook de taal, die keer op keer het kleine meisje in mij wakker maakt. Dus als ik haar roep en in mijn tas laat kijken, zie ik haar ogen schoteltjesgroot worden. In …

Het gewone bijzonder

Zaterdagmorgen, half zeven. Ik word uit mijzelf wakker. Voel even teleurstelling, omdat ik deze dag kan uitslapen. Tegelijk weet ik dat ik het ochtendmensritme niet uit mijn lijf kan halen. Bovendien ligt er beneden een hondje op mij te wachten. Weer terug van de wandeling wuift Manlief, die moet werken, mij terug naar bed. Ik …

Uit liefde voor en in dit leven

Iedereen die een klein kind liefheeft, zouden de tranen in de ogen springen bij het zien van de openingsscène van het muziektheater Broertje Dood: je ziet haar liggen, de dochter van de zanger, onschuldig slapend, zich van nog geen pijn of kwaad bewust. ‘Maar er komt een dag’, zingt hij. Dan komt de klap. Vroeger …