De schreeuw van het fluisterende hart

Manlief wordt overstelpt met reacties op het Facebookbericht, waarin hij laat weten dat hij zijn hart heeft gevolgd. ‘Stoer’, ‘moedig’ en ‘respect’ zijn woorden die meer dan eens te lezen zijn. Voor mij is zijn besluit en de reacties die erop volgen het bewijs dat het voor de meesten van ons eerder uitzondering dan regel is naar ons hart te luisteren. Niet omdat we ons hart niet voelen of horen, maar omdat de signalen zo subtiel zijn dat we ze makkelijk kunnen ontkennen of wegduwen. Ons volwassen hart fluistert.

En ik snap het ook wel, zeker als ik naar Grote Zoon kijk. Als hij zijn kinderhart zou volgen, dat niet fluistert maar nog gewoonweg schreeuwt, dan zou hij helemaal niets aan school of zijn huiswerk doen en gewoon lekker de hele dag voetballen, gamen en bankhangen. We hebben er onze handen vol aan om hem duidelijk te maken dat ie nou eenmaal dingen moet doen die hij niet allemaal even leuk vindt, in het belang van zijn toekomst.

We leren allemaal, zonder uitzondering, om te stoppen met luisteren naar ons (kinder)hart en te doen wat de ‘volwassen’ buitenwereld van ons verwacht. De vraag is natuurlijk waar de grens ligt, de balans. Waar houdt de noodzaak van leven naar de regels, normen en waarden van de buitenwereld op en begint het (weer) leven naar ons hart?

We maken allemaal een reis. Een reis van het hart naar het hoofd en weer terug. Het mooist is het natuurlijk als Hart en Hoofd niet altijd ver uit elkaar liggen, of dat we een meanderend pad kunnen creëren tussen beide levensbestemmingen. Dat het vaak niet zo werkt, leerde ik al in mijn opleiding tot loopbaanadviseur.

Ik leerde over de uiterlijke en de innerlijke levenslijn. Hoe de uiterlijke lijn het pad van afkomst, opvoeding, opleiding, werk en wilskracht is. En hoe de innerlijke lijn die van oorspronkelijkheid, talenten, intuïtie, zingeving en geestkracht is. Hoe we bijna allemaal beide lijnen teveel uiteen laten lopen en op een bepaald moment in het leven, vaak in het werk, vastlopen. En gedwongen worden van de uiterlijke lijn naar binnen te gaan, naar de innerlijke levenslijn. Om van daaruit een nieuwe balans te vinden en idealiter te proberen de beide lijnen niet meer zoveel met elkaar uit de pas te laten lopen.

Aan manlief en mij, als ouders, de schone taak Grote én Kleine Zoon te laten zien dat de uiterlijke lijn ontzettend belangrijk is om je te manifesteren in de buitenwereld. En dat dat het beste gaat als het lukt om ook de rode draad van het eigen leven, de innerlijke levenslijn, als een ‘lifeline’ te blijven vasthouden. Hoe we dat laten zien? Door te vallen en weer op te staan en bovenal door te luisteren naar en gehoor te geven aan het schreeuwen van ons fluisterende hart!