Voorbij de storm

‘In mijn hoofd stormt het soms ook,’ zei Kleine Draak.

‘Als je goed luistert,’ zei Grote Panda, ‘kun je de regendruppels op de steen horen spatten. Zelfs in een storm kun je een beetje rust vinden.’

Grote Panda & Kleine Draak, James Norbury

Terwijl winterstormen Dudley en Eunice verder en uitrazen, voel ik hoe ze mij bij de kladden hebben gegrepen in de vorm van onrust in elke cel van mijn lijf. Inmiddels weet ik dat alleen overgave helpt. Overgave aan dat wat is. En uitpuzzelen wat dat dan is …

Deze week was mijn voornemen om elke dag in het bos te wandelen. Op de Eunice-dag na is dat gelukt, en wéér ben ik onder de indruk van hoeveel rust en inspiratie de in- en uitademing van de beuken en dennen me brengen. Wat is het dan dat deze keer de voortdurende onrust bewerkstelligt? Ik weet dat de stormen slechts de katalysator, of de spiegel, zijn van iets ín mij. Ze maken het voelbaar. Het is aan mij er iets mee te doen.

Kleine Draak en Grote Panda geven me het antwoord. Als ik nog stiller word, en luister, komt het antwoord vanzelf naar me toe. De stormen maken de energie zichtbaar die nodig is om Moeder Aarde te verlossen van dat wat niet meer nodig is. De stormen laten alles piepen en kraken, en veroorzaken scheuren waar het licht door naar buiten mag stralen.

Dat is wat er gebeurt deze week, en tegelijkertijd voel ik hoe dat licht me overspoelt in de vorm van aandacht die er is voor mijn uitnodiging om te praten over sterven en dood. Het brengt namelijk ook reacties met zich mee die ik moeilijk vind. Die (weer) oude overlevingspatronen zichtbaar maakt. Die mij willen doen terugkrijgen in de veilige dop van Calimero. Daar waar ik me niet uitlaat over wat er in me omgaat. Daar waar ik me afvraag wie er op mijn mening zit te wachten.

Tegelijkertijd is er die stellige overtuiging dat alles een reden heeft. Dat er dus ook een reden is waarom ‘ik’ mij niet aan de prognose van de oncoloog heb gehouden en binnen enkele maanden tot seizoenen ben heengegaan. Omdat mijn verhaal nog niet af is.

Ja, mijn lijf sputtert en protesteert. En ik leer steeds beter meebewegen naar rust en stilte als zij daarom vraagt. En daartussendoor maak ik hoor- en zichtbaar wat helder mag worden. Dat er schoonheid en moeiteloosheid in sterven is, zoals rust en stilte in de storm.