Geluksvlinders

Ik zit nog maar net op de fiets als ik zie dat er verderop iets mis is. Er staan auto’s en mensen op een plek in de berm waar ze normaalgesproken niet staan. Sinds een week moet ik dit stuk aan de verkeerde kant van de weg fietsen, omdat er langs het ‘juiste’ fietspad wordt gewerkt. Als ik dichterbij kom, zie ik een wat oudere man op zijn buik in het gras liggen. Hij is bij het oversteken geschept door auto of scooter. Ondertussen vult het geluid van een sirene mijn oren.

Precies op plek waar de man ligt, moet ik weer oversteken. Ik kijk even naar de situatie en schat in dat er voldoende helpers zijn. En pottenkijkers zijn niet nodig, lijkt me. Ik zie dat de man ondertussen probeert overeind te komen en hij was blijkbaar liefdevol op een deken gelegd. Ik merk dat ik van de aanblik geschrokken ben. Niet heel veel verder zie ik iets kleins, zwarts op de weg liggen. Als ik nader, zie ik dat het een jong konijntje is, doodgereden.

De twee beelden maken mij nederig. Wederom realiseer ik mij dat kleine hoekje, dat er voor iedereen elke dag is. De grote overblijvende rest van de wereld, waarin het geluk woont, vult mijn hart met warmte en mijn ogen met tranen, omdat ik weet hoe kwetsbaar we allen zijn. Na een fijn weekend, kwam de klap van de twijfel en onzekerheid over de komende tijd gisteren plotseling weer stevig aan. Tegelijkertijd realiseer ik mij dus ook heel goed wat ik, wij, wél hebben. Een dak boven ons hoofd, geluk met elkaar en een goede gezondheid.

En toch is hij er weer, die zeurderige onrust in mijn buik, die met gemak bij vlagen ook mijn hoofd volmaakt. Te vol met gedachtenspinsels over een toekomst die er nog niet is. Toch is het ook fijn te constateren dat mijn hoofd lichter, en mijn buik leger, wordt naarmate de dag vordert. Alsof de zon, die pas laat in de middag haar warmte door het wolkendek duwt, zich ook weer in mijn lijf nestelt.

Maar misschien ook heb ik dat laatste te danken aan een paar oefeningen, die ik de laatste paar dagen (weer) doe. Ademhalingsoefeningen die sommigen wellicht superzweverig vinden, maar die mij helpen om mijn binnenwereld lichter te maken. Zodat ik ook weer ruimte voel om de wereld om mij heen weer te zien. Zoals het padje, dat in mijn rondscharrelt en besnuffeld en voorzichtig betast wordt door een van mijn poezenbeesten. Zoals de vijf vlinders die ik achterelkaar aan zie dwarrelen. Vlinders die voor mij symbool staan voor kwetsbaar maar o zo groot geluk.