Als ik richting huis rij, met mijn lijf vol indrukken, zie ik rechtsboven mij de Wassende Maan. Helder witgeel straalt zij. Door haar stand weet ik ook dat rechtsachter mij de lucht prachtig oranje gloedt. Als het even kan, kijk ik rechts over mijn schouder naar het westen, in verwondering naar daar. En naar wat hier was; de workshop VroedVrouwe bij Sterven.
De avond is anders, en bubbelt van leven. Knoet is blij me te zien na een dagje in de opvang. Mijn mannen zijn weer thuis van een enerverende wedstrijd in De Kuip en een avontuurlijke dag en nacht in Rotterdam. We eten onze rituele vrijdagavondmaaltijd, al is het een dagje later.
Om negen uur ga ik naar bed. Doodop. Hoe toepasselijk deze woordspeling, juist vandaag. Want de dag was vol magische momenten rondom sterven en dood. Zo vol, dat ik het van me af schrijven niet eens meer kon. Ik sluit mijn ogen en val diep en donker.
Ik droom over geliefde en minder geliefde naasten. Over drukke steden en uitgestrekte landschappen. Ik word wakker op het moment dat ik ademloos over glooiende heuvels vol groen en bloem zweef.
Het is nog donker, als ik richting het ochtendgloren in het oosten wandel. ‘Mijn’ ster, Venus, straalt me tegemoet. Ik mijmer over afgelopen nacht én dag. Ik ben duizend doden gestorven en steeds weer geboren. Waarom zou dat ooit anders zijn?
Mijn geboorte was er één. Elke herfst was er één. Net zoals de lente. Elke Donkere Maan was er één. Net zoals de Nieuwe Maan. Elk afscheid was er één. Net zoals het weerzien. Elke nacht was er één. Net zoals de dag. Elke ademhaling was er één. Adem in en adem uit. Tot de laatste in dit leven.
Het kan niet anders dat er ná die laatste adem híer, iets moet zijn, dáár. En uit gisteren nam ik mee, de aan zekerheid grenzende magie, dat Daar Hier is …
Diadox 