Pennies from heaven

Ik lees een boek over rouw. Dat klinkt misschien somber, maar dat is wat mij betreft niet het geval. Het onderwerp raakt en boeit me, omdat me opvalt dat iedereen ermee te maken krijgt in zijn of haar leven en zoveel mensen het diep wegstoppen.

Waarom, vraag ik mij dan af? Omdat het je ‘zwakke’, je kwetsbare kant laat zien? Omdat we niet weten hoe we zouden moeten reageren? Ik denk dat het juist heel eenvoudig is. Luisteren en er zijn is genoeg.

Dat brengt me bij waar ik de laatste tijd veel over nadenk. Dat de meeste mensen geen tijd lijken te hebben om te luisteren en er te zijn. ‘Druk, druk, druk’ is het adagium en daarin rennen we niet alleen onszelf, maar vooral ook de ander voorbij. En de ander zou het wel eens heel hard nodig kunnen hebben.

Rouw gaat niet alleen over dood, rouw gaat ook over afscheid en verlies in heel andere situaties. Over reorganisatie, ontslag, pensioen, nieuwe baan in de werksituatie. Over kinderen die opgroeien, verhuizen, verlies van gezondheid, scheidingen, nieuwe relaties in de privésfeer. En over nog veel meer: ouder worden, een mooi boek uitlezen, aan het einde van de avond afscheid nemen van de dag.

In het boek over rouw staat een stukje over ‘pennies from heaven‘. Als je een muntje vindt, wordt er wel van gezegd dat er dan iemand in de hemel aan je denkt. Nu zie ik in dit pin-tijdperk steeds minder muntjes op de grond liggen. Maar pennies from heaven zie ik des te meer. Ik zie ze in de kleine en grote momenten van afscheid nemen. Het afscheid nemen doet soms een beetje en soms heel veel pijn. Maar bijna altijd merk ik later dat het me ook een bepaalde vorm van rijkdom heeft gebracht. In wat ik voelde, leerde en beleven mocht. En stiekem denk ik toch dat er mensen in de hemel zijn die daar een handje in hebben gehad ;-).