Ik geef je vriendschap

Eigenlijk was ik een beetje verbaasd toen ik de uitnodiging kreeg om haar verjaardag te vieren. Niet omdat ik was uitgenodigd (alhoewel wij onze verjaardagen eigenlijk nooit met elkaar vieren), maar vanwege haar leeftijd. Ik heb er nooit echt bij stilgestaan hoe oud zij is en hoeveel jaar we schelen. Haar dochter is net zo oud als Kleine Zoon en dankzij hen hebben we elkaar dertien jaar geleden leren kennen.

We hebben een bijzonder contact. Ik ken haar gevoelens en beweegredenen beter dan je zou verwachten op basis van onze twee-keer-per-jaar contact. Dat komt omdat zij een van mijn proefkandidaten was tijdens mijn opleiding tot loopbaanadviseur. Die periode bracht iets spannends mee, zo van ‘Is dit nu wel zo verstandig om samen te doen?’. Maar we hadden er het volste vertrouwen in, en terecht. Het heeft ons bovenal een bijzondere vriendschap opgeleverd. Zo een waarin het niet om kwantiteit, maar om kwaliteit gaat. Zo een waarin leeftijd onbelangrijk is.

Maar goed, even dus die verbazing onlangs. 40. De leeftijd waarop rimpels, zorgen en gedoe vat op je leven hebben gekregen. Gelukkig geldt dat ook voor wijsheid, schoonheid en relativeringsvermogen. Zodat áls wij elkaar zien, we als nomades door de pieken en dalen van het leven van het afgelopen half jaar zwerven. Ons beklagen en mopperen, en vooral ook lachen om onszelf en genieten van elkaars belevenissen.

Ik vroeg haar wat ze wilde hebben. ‘Ik vind het al leuk dat je komt, ik hoef niets’, zei ze. Dat bracht me op een idee. Ik heb namelijk nog zo’n bijzondere vriendin (eigenlijk zijn al mijn vriendinnen bijzonder, maar dat terzijde. 😘 voor wie zich aangesproken voelt). Maar goed, die andere bijzondere vriendin gaf mij een boek met de titel Ik geef je vriendschap.

Even van de hak op de tak: ik ruimde onlangs mijn persoonlijke spullen op met de Marie Kondo methode. Het heeft me veel opgeleverd: orde, ruimte, licht en lucht. En bovenal heeft de methode mij laten zien wat de werkelijke waarde van spullen is. Dat is namelijk het gevoel dat ze je geven in je hart. Soms alleen al door ze te krijgen, soms door ze dichtbij je te houden en soms door ze door te geven. Ik ben dol op boeken, had mijn boekenkast vol. Nu heb ik nog maar twee boekenplanken ermee gevuld. De andere boeken hebben een betere bestemming gekregen.

En toen ik Ik geef je vriendschap zag staan, wist ik: dit is geen blijfboek, maar een doorgeefboek. Juist omdat ik het zo’n bijzonder boek vind en het tegelijkertijd slechts in mijn kast stond te staan. Ik begreep pas bij ontvangst hoe bijzonder die vriendin voor mij is. Dus toen de jarige zei dat ze niets hoefde, wist ik wat ik wilde geven. Ik wil graag namelijk dat de jarige ook weet wat ik voor haar voel. Dus schrijf ik erin:

Dit boek krijg je voor even

Mijn vriendschap heel je leven

Ik kreeg dit boek van een dierbare vriendin en begreep pas bij ontvangst ervan hoe bijzonder mijn vriendschap met haar is. Nu geef ik het aan jou en hoop dat jij het ook ooit doorgeeft aan iemand die jou bijzondere vriendschap geeft. Want vriendschap zit in mensen, niet in boeken. Maar ze kunnen er wel symbool voor staan, zoals we zelf niet vaak benoemen.

Thnx voor de afgelopen jaren, je zit voor altijd in mijn hart!