De lege dozen

Vandaag hebben we de Kerstboom opgezet. Een klus waar ik altijd een beetje tegenop zie. Bij mij thuis lijkt dat namelijk op het doen van een klusje, waaruit dan weer een nieuwe klus volgt. En dan nog één, en dan eigenlijk nog één, en nog één …

We hebben namelijk niet één doos met Kerstspullen, maar zeven. Ze-ven. Eerst twee trappen af sjouwen, de woonkamer in. Dat doe ik. Vervolgens gaat manlief aan de slag. Vroeger deden we dat samen, in de tijd dat het vlinders nog door onze buiken fladderden. Toen daar iets meer realiteit in terugkwam, bleek het al snel dat hij mijn talent niet zag en ik dat van hem niet. Lampjes uit elkaar halen en in de boom hangen doen we sindsdien maar niet meer samen (wellicht één van de essenties van ons goede huwelijk 😉). Ik hang de krans en de mistletoe aan de deur, hij doet de Kerstballen. Ik de guirlande aan de trapleuning, hij het dressoir vol Kerstmannen. Als de boom eenmaal versierd is, kom ik weer in de buurt van de boom. Lege dozen naar boven, stofzuiger erdoor, klaar!

De Kersttraditie krijgt dit jaar voor mij een nieuwe impuls. Ik ben me meer dan ooit bewust waar de gebruiken, kleuren en rituelen eigenlijk vandaan komen, en ik geniet er met volle teugen van. Om die reden ook breng ik het stalletje, dat we wel eens, maar zeker niet elk jaar, opzetten, dit jaar naar de kringloop. Heb ik níet meer die dikke Kerstman gekocht, die me gisteren verleidelijk aankeek en heb ik wél de immer groene hulst, maretak en dennentakken op mijn heuse huisaltaartje gelegd.

Later op de avond wandel ik met Knoet. In het donker. Het regent een beetje. Ik heb m’n MPdrietje op en wandel van de ene herinnering in de andere. Niets kan mijn herinneringen méér oproepen dan muziek. En dan fladder ik echt van de basisschooltijd naar de nieuwjaarsrecepties in een ver verleden, van de komst van mijn hond naar eindexamenfeestjes. Vrouwen kunnen dat, van het een naar het ander met -voor hen- logische verbindingen. Mannen niet. Ze zijn lief hoor, maar ja, die lege dozen van ze hè?!