Ontwapen(en)d geven en ontvangen

Vandaag ben ik blij dat ik m’n daghoroscoop pas aan het einde van de middag lees: ‘De werkweek is begonnen, maar jij zou het liefst in bed blijven liggen. De maan staat in het deel van je horoscoop dat over slaap, stilte en afzondering gaat. Zorg dat er vandaag geen ingewikkelde dingen op het programma staan.’

Ik voel het wel, dat het niet m’n beste dag is, maar gelukkig begin ik te leren om te handelen naar m’n gevoel in plaats van het te veroordelen of er weerstand aan (proberen) te bieden. In plaats daarvan gun ik mijzelf rust (in mijn hoofd en lijf) door niet meer dan het minimale van mijzelf te verwachten en door die rust positief en vriendelijk te blijven voor een ieder in mijn buurt.

Het betekent ook, dat als ik na een heerlijke uitwaai-fietstocht naar huis, lekker veel chips mag eten 😆 en een warm bad neem om de spieren in mijn rug en schouders te ontspannen.

Want na het eten staat mij nog een klusje te wachten, waarvoor ik een toezegging heb gedaan: collecteren voor de Hartstichting. Ik heb in een opwelling ‘Ja’ gezegd toen een vriendelijke mijnheer met deze vraag langs de deur kwam, met ergens in mijn achterhoofd mijn in december overleden schoonmoeder.

En eerlijk is eerlijk, naarmate deze week dichterbij kwam groeide mijn spijt voor deze toezegging, omdat deze week flink volgepland staat. Aan tafel benoem ik bovendien -een beetje provocerend- dat collecteren best goed voor mij is in het kader van mijn ‘sociale fobie’ en ik vraag aan mijn mannen of ze dat herkennen. Wat ze -natuurlijk- heel stoer ontkennen.

Wellicht denk je nu: ‘Huh, sociale fobie, jij?’ En nee, het is geen formele diagnose, maar ja, als je diep in mijn hart kijkt vind ik het, zelfs op mijn leeftijd nog 😉, best wel een dingetje om bij vreemde mensen aan te bellen en ook nog eens om geld te vragen. Al helpt het goede doel me daar wel bij.

Maar goed, ook al ontkennen mijn twee grote kleine mannen, het is een van de zaadjes die ik in hun leven plant. Dat het okee is om iets spannend te vinden en dat het okee is om je kwetsbaar op te stellen door dat aan jezelf en/of anderen te bekennen.

Vanaf de eerste deurbellenrinkel blijken mijn spijt en ‘angst’ ongegrond. Nee, niet iedereen is thuis, en misschien is er een enkeling die wel thuis is maar niet opendoet. Maar bovenal ontmoet ik vriendelijk kijkende mensen, die graag hun portemonnee omkeren op zoek naar muntjes of zelfs een enkel briefje.

Ik mag hun entree bewonderen en met een enkeling heb ik een leuk praatje over de waarde van kleingeld, de bijzondere ganzen in de ren of het prachtige paradijsje verstopt achter onze Dorpsstraat. Een klein meisje komt me zelfs achterna met kleingeld omdat hun bel het niet deed. Zelfs een weigering gaat gepaard met een vrolijk praatje over de hond.

Gevoelsmatig blijkt het moment om te stoppen met aanbellen achteraf precies het moment van zonsondergang te zijn. Genoeg voor vandaag.

Met genoegen neem ik woensdagavond nogmaals de collectebus in handen. Omdat het een ervaring is die ons allen een goed gevoel over onszelf geeft. De gulle gevers om het geven, en mij om het ontvangen van een ontwapende avondwandeling.