Blote Voeten Altaar

Ik was gisteren niet vooruit te branden. Nu had ik natuurlijk een goed excuus: de restanten van de tweede chemo zitten nog in mijn lijf. Ik nam het er van, bijna als nooit tevoren.

Want echt, er is een tijd in mijn leven geweest dat zomaar een half uur op de bank naar de vogeltjes staren nicht im Frage was. Daar had ik echt geen tijd voor. Stond bovendien nooit op mijn to do lijstje.

Nu kost me dat geen enkele moeite. Sterker nog, ik was gisteren tot weinig anders in staat. Wat ik wel kon, was er enorm van genieten. Ik zat daar te zitten, keek naar buiten en genoot van al die vogeltjes. Gewoon, helemaal uit mijn hoofd en in mijn hart.

Maar met de Nieuwe Maan aan de hemel was het ook hoogste tijd voor een opgefrist altaar. Dus toch een beetje werk aan de winkel, al gaat het op zijn elfendertigste. Nu kan ik heel hoogdravend doen over een altaar, maar het is heel eenvoudig een plekje in mijn maankamer, waar ik een of meer kaarsen brand, en waar elke maan(d) symbolen staan die passen bij de (of mijn)!tijd van het jaar. Daarbij ga ik steeds meer op mijn intuïtie af. Het leukste is om daarna op internet te speuren naar de ‘waarheid’ van mijn intuïtie.

De herfstachtige regen verleidde me daarna, tezamen met mijn vermoeidheid, tot een vroege en lange middagdut. Moet je je voorstellen: ik was om zeven uur op, om negen uur deed ik m’n altaar, om elf uur ontbeet ik, om twaalf uur lag ik in bad en om één uur alweer op bed. Zo spannend is mijn leven dus tegenwoordig (dat je dit überhaupt wilt lezen 🙃).

Maar goed, er zit toch ook nog iets in mij dat zegt dat ik mij nuttig moet maken. Nou, werkelijk al jaren wil ik onze fotoalbums en honderden losse foto’s op orde brengen. Ik maak een voorzichtig begin. Al snel blijkt het heel leuk om deze en gene een kiekje uit een ver verleden te appen. De jaren 1986-1998 zijn inmiddels aardig op orde.

Terug naar die intuïtie. Het ziek zijn versterkt namelijk enorm het luisteren naar mijn innerlijke stem. Op vele vlakken, en zichzelf steeds meer versterkend. Ik schreef al eerder over rigoureus schrappen van suiker. En alcohol. En stress. Maar het gaat verder.

Geen zorgen (meer) over de toekomst. Zonder spijt kijken naar het verleden. Zoveel dankbaarheid voor wat er is hier en nu. Rust. Stilte. Ruimte. Leegte. En een innerlijke stem die ik steeds luider hoor spreken.

Ik plaatste gisteren een aantal symbolen op mijn altaar die voor mij heel duidelijk bij hier en nu passen. Een kaars voor mijzelf, gekregen van mijn maanzusters en vriendinnen. Twee kaarsen voor zieke maanzusters. Symbolen voor de windrichtingen. De roze bloemetjes van een hyacint als teken van de naderende lente. En een afbeelding van godin Isis.

Die laatste was heel intuïtief. Ik wist met mijn hoofd niet waarom. Dus speurde ik daar zojuist naar op internet. Er móet een link zijn tussen deze tijd van het jaar (we gaan richting Ostara/Pasen) en de moeder der moeders.

En die is er: Abe de Verteller heeft er een heel gedetailleerde uitleg vanuit de mythologieën voor. De geboorte van Isis en vier andere belangrijke Egyptische goden is te zien als een nieuwe schepping, in de tijd dat de maancyclus ontstond en tijdens het begin van de lente. Alle andere verbanden, met hazen en eieren, kun je lezen op zijn website.

Vandaag is weer een herfstachtige dag. Maar ik voel me alweer fitter dan gisteren. En een dagje dichterbij de meteorologische lente. De lente in mijn hart is al begonnen. Op naar de eerste blotevoetenwandeling (die volgens de Facebook herinneringen vorig jaar al gisteren was!), maar waarvan mijn intuïtie zegt: nu nog even niet!