Lieve natuur

Vandaag is het moeilijk om uit bed te komen, moeilijker dan gisteren en eergisteren. Het lijkt vroeger dan anders, donkerder dan anders, alleniger dan anders. Ik sleep mijzelf uit bed en kijk naar buiten: ik zie een hint van blauwe lucht en een net niet meer volle maan.

Ik sta mijzelf toe rustig te douchen. Haastige spoed is zelden goed; het resultaat van het lief zijn voor mijzelfs is dat ik zelfs eerder dan anders op de fiets zit. De witte wieven zijn alom aanwezig, maar ze jagen mij geen schrik aan. Ik vind ze wel gezellig op deze stille vrijdagmorgen.

De natuur is eigenlijk heel lief voor mij. Ik hou van alle seizoenen, maar heb altijd moeite met afscheid nemen. Maar zij laat mij op deze zonnige augustusdag alvast een klein beetje afscheid van de zomer nemen; door die dansende mistflarden, de koele ochtendbries en door het onwaarschijnlijk mooie, goudgele zonlicht dat in strepen tussen de bomen op mijn netvlies valt.

Door te genieten van het hier en nu en door het gemak dat de natuur daarvoor brengt in de vorm van nieuwe aangename ervaringen, gaat het me lukken om ook met deze seizoenswisseling mee te gaan. Ik ga met opgeheven hoofd op weg naar chrysanten, pompoenen, paarse hei en spinnenwebben vol dauwdruppels. Ik zal de eerste herfstregen lachend trotseren. En misschien lukt het me dankzij de schoonheid en vanzelfsprekendheid van de almaar veranderende natuur zelfs om niet al te zeer te schrikken van de pepernoten die begin september in de eerste winkels zullen verschijnen!